Tinderen & Moederen - het dubbelleven van een co-ouder
Sinds 2013 ben ik co-ouder. En dat is leuker dan je zou denken. Ik schreef erover voor magazine Kek Mama.
“Dus Lola speelt vanmiddag gezellig bij jullie? Leuk. Geef ik je even mijn nummer, als je mij dan appt, heb ik jouw nummer ook.” Ik sta op het schoolplein een speelafspraak te maken voor mijn dochter. Meteen komt er een appje binnen. “Vanavond hapje eten? Of begin je liever meteen met het toetje ;)”, staat er. Dit is niet de moeder van Lola’s vriendinnetje. Dit is Florian, die ik vorige week op Tinder ontmoette. Na een tijdje heen en weer berichten, wisselden we nummers uit en nu dus dit. Met een knalrood hoofd geef ik uiteindelijk mijn dochter mee met het vriendinnetje.
Sinds twee jaar is dit mijn nieuwe realiteit. Ik ben een datende, single co-ouder. Twee jaar geleden gingen de vader van mijn kinderen en ik uit elkaar. Dat klinkt dramatischer dan het uiteindelijk was. Het ging in goed overleg en we verdeelden de zorg voor de kinderen fiftyfifty. En natuurlijk was dat verschrikkelijk en huilen en wennen, maar na een tijdje begonnen ook de voordelen tot me door te dringen.
Wanneer ik nog heerlijk uit lig te slapen in het weekend, zitten mijn vriendinnen al vanaf half zes te knutselen met hun peuter. Spontane borrel op vrijdagavond? Tuurlijk! Ik ben erbij! En Tinder! Mijn god, Tinder! Er ging een wereld voor me open. De ene match na de andere plingt zichzelf mijn leven binnen en in kinderloze weken heb ik soms wel vier of vijf dates in een week. Met Robert, die in de reclame werkt en daar urenlang over kan vertellen (Maar echt, uuuurenlang. Stop it, Robert, vraag ook eens iets aan mij), met Lars die een groene coltrui droeg en gouden nagellak (en ‘lekker spiritueel’ een open relatie aan het onderzoeken was) en met Dwight waarmee ik de hele avond over zijn ex praatte (zij leek me een stuk leuker dan hij). Dat werd vanzelfsprekend allemaal niets.
En hoewel de meeste dates dus eindigen in een beleefd “Dankjewel voor de leuke avond”, vind ik het HEERLIJK. De ene avond zit ik met Juan in een hippe cocktailbar allerlei cocktails uit te proberen (er gaat niks boven gin-tonic) en volgende met biker Henk en zijn vrienden bier te drinken bij een hardrockconcert. En soms, heel soms, klikt het meteen en ontstaat er een fling. Zoals met Erik, een journalist met wie ik in eerste instantie niet eens af wilde spreken, maar die ik na lang volhouden van zijn kant toch ontmoette. Hij bleek een prachtige lach, een vlotte babbel en ontzettend veel humor te hebben, waardoor ik alsnog keihard voor hem viel. Hem nam ik dan ook dezelfde avond nog mee naar huis. De volgende ochtend moest ie wel snel weg, want het was ruildag, dus mijn kinderen zouden komen. Want dat had ik me wel vast voorgenomen. Hoe zeer ik ook geniet van al dit daten, mijn kinderen ga ik er niet mee lastig vallen.
Dus moffel ik gebruikte condooms weg, helemaal onderin de prullenbak. Erbovenop een luier en je ziet er niks meer van. Als een geroutineerd vreemdganger wis ik zorgvuldig alle sporen van mijn minnaars. Handdoeken in de was, bed verschonen, lege wijnflessen in de glasbak. Andersom doe ik hetzelfde. Wanneer er een scharrel langskomt, zet ik het wasrek in de kinderkamer, schop ik al rondslingerende speelgoed onder bedjes en houd ik de deur van hun kamer hermetisch gesloten. Dit zijn werelden die ik niet wil vermengen. Want niks is minder sexy dan tijdens een richting slaapkamer struikelende zoenpartij met je blote voet op een stuk Lego stappen. Of tijdens seks naar een droogrek vol pasgewassen kinderpyjama’s kijken.
Mijn vriendinnen kijken intussen vanaf de zijlijn jaloers toe. “Mijn god, jij ligt nachtenlang helemaal los te gaan en ik moet het doen met eens in de twee weken een kwartiertje vlugvlug. En gelukkig maar ook, want ik zou er echt geen energie voor hebben met twee kleuters”, zei een van hen laatst.
Maar zo geweldig is het natuurlijk allemaal niet. Wanneer mijn kind ziek is, of een nachtmerrie heeft, ben ik degene die eruit moet. Ook als dat twintig keer is. En ook als ik zelf ziek of moe ben. En in je eentje zorgen dat twee drukke kleuters op tijd aangekleed en gevoederd met de juiste spullen in hun rugzak op school komen, valt ook niet mee. Zeker niet als je daarna nog zelf op tijd op je werk moet zien te komen. En op tijd weer weg, want je moet ze tenslotte ook in je eentje weer van de naschoolse opvang halen. En weer eten geven. En aan je collega’s uitleggen waarom je pas om tien uur binnen komt en om half vijf alweer wegmoet.
En dan zijn er nog de dagen waarop de kinderen er niet zijn en ik ook geen dates heb. De dagen dat ik van negen tot zeven werk om de gemiste uren van de week ervoor in te halen en waarin ik thuis kom in een leeg huis, zonder gedekte tafel waar ik zo aan kan schuiven voor het avondeten. En zonder iemand die vraagt hoe mijn dag was.
Toch zou ik niet terugwillen naar hoe het was. Want niet alleen is mijn seksleven aanmerkelijk verbeterd, ook de band met mijn kinderen ging er heel erg op vooruit. Want wat was het makkelijk om het leeuwendeel van de opvoeding aan mijn man over te laten en wat kon ik heerlijk veel werken. Naast mijn loondienstbaan startte ik net in het theater en nooit hoefde ik oppas te regelen, want die oppas woonde immers bij mij in huis. Dat ik daardoor maar bar weinig meekreeg van mijn opgroeiende kinderen had ik eigenlijk niet eens zo door.
Nu kan ik er niet onderuit, en dat vind ik heerlijk. Natuurlijk baal ik als ik op zaterdag om half zes wakker gemaakt word door mijn zesjarige zoon, maar wat is het fijn dat ie daarna naast me kruipt en we knuffelen en praten over het leven. Dat kwam er eerder nooit van, omdat mijn man mij heel lief uit liet slapen en ik dat zelf ook wel lekker vond. En wat is het goed om ruzies en gedoetjes met mijn kinderen gewoon uit te spreken in plaats van tegen hun vader te zeggen: “Los jij dit maar op, ik trek het even niet.” Mijn kinderen en ik zijn closer dan ooit en dat is fantastisch.
Co-ouderschap maakt me gelukkiger dan ik had kunnen denken. Ik zou het bijna aan iedereen aanraden. Bijna dan he? Want met z’n allen een gelukkig gezin zijn, dat blijft natuurlijk ideaal. Maar als dat om wat voor reden dan ook niet lukt, zijn die onverwachte appjes als van Florian een prima alternatief.
“Dus Lola speelt vanmiddag gezellig bij jullie? Leuk. Geef ik je even mijn nummer, als je mij dan appt, heb ik jouw nummer ook.” Ik sta op het schoolplein een speelafspraak te maken voor mijn dochter. Meteen komt er een appje binnen. “Vanavond hapje eten? Of begin je liever meteen met het toetje ;)”, staat er. Dit is niet de moeder van Lola’s vriendinnetje. Dit is Florian, die ik vorige week op Tinder ontmoette. Na een tijdje heen en weer berichten, wisselden we nummers uit en nu dus dit. Met een knalrood hoofd geef ik uiteindelijk mijn dochter mee met het vriendinnetje.
Sinds twee jaar is dit mijn nieuwe realiteit. Ik ben een datende, single co-ouder. Twee jaar geleden gingen de vader van mijn kinderen en ik uit elkaar. Dat klinkt dramatischer dan het uiteindelijk was. Het ging in goed overleg en we verdeelden de zorg voor de kinderen fiftyfifty. En natuurlijk was dat verschrikkelijk en huilen en wennen, maar na een tijdje begonnen ook de voordelen tot me door te dringen.
Wanneer ik nog heerlijk uit lig te slapen in het weekend, zitten mijn vriendinnen al vanaf half zes te knutselen met hun peuter. Spontane borrel op vrijdagavond? Tuurlijk! Ik ben erbij! En Tinder! Mijn god, Tinder! Er ging een wereld voor me open. De ene match na de andere plingt zichzelf mijn leven binnen en in kinderloze weken heb ik soms wel vier of vijf dates in een week. Met Robert, die in de reclame werkt en daar urenlang over kan vertellen (Maar echt, uuuurenlang. Stop it, Robert, vraag ook eens iets aan mij), met Lars die een groene coltrui droeg en gouden nagellak (en ‘lekker spiritueel’ een open relatie aan het onderzoeken was) en met Dwight waarmee ik de hele avond over zijn ex praatte (zij leek me een stuk leuker dan hij). Dat werd vanzelfsprekend allemaal niets.
En hoewel de meeste dates dus eindigen in een beleefd “Dankjewel voor de leuke avond”, vind ik het HEERLIJK. De ene avond zit ik met Juan in een hippe cocktailbar allerlei cocktails uit te proberen (er gaat niks boven gin-tonic) en volgende met biker Henk en zijn vrienden bier te drinken bij een hardrockconcert. En soms, heel soms, klikt het meteen en ontstaat er een fling. Zoals met Erik, een journalist met wie ik in eerste instantie niet eens af wilde spreken, maar die ik na lang volhouden van zijn kant toch ontmoette. Hij bleek een prachtige lach, een vlotte babbel en ontzettend veel humor te hebben, waardoor ik alsnog keihard voor hem viel. Hem nam ik dan ook dezelfde avond nog mee naar huis. De volgende ochtend moest ie wel snel weg, want het was ruildag, dus mijn kinderen zouden komen. Want dat had ik me wel vast voorgenomen. Hoe zeer ik ook geniet van al dit daten, mijn kinderen ga ik er niet mee lastig vallen.
Dus moffel ik gebruikte condooms weg, helemaal onderin de prullenbak. Erbovenop een luier en je ziet er niks meer van. Als een geroutineerd vreemdganger wis ik zorgvuldig alle sporen van mijn minnaars. Handdoeken in de was, bed verschonen, lege wijnflessen in de glasbak. Andersom doe ik hetzelfde. Wanneer er een scharrel langskomt, zet ik het wasrek in de kinderkamer, schop ik al rondslingerende speelgoed onder bedjes en houd ik de deur van hun kamer hermetisch gesloten. Dit zijn werelden die ik niet wil vermengen. Want niks is minder sexy dan tijdens een richting slaapkamer struikelende zoenpartij met je blote voet op een stuk Lego stappen. Of tijdens seks naar een droogrek vol pasgewassen kinderpyjama’s kijken.
Mijn vriendinnen kijken intussen vanaf de zijlijn jaloers toe. “Mijn god, jij ligt nachtenlang helemaal los te gaan en ik moet het doen met eens in de twee weken een kwartiertje vlugvlug. En gelukkig maar ook, want ik zou er echt geen energie voor hebben met twee kleuters”, zei een van hen laatst.
Maar zo geweldig is het natuurlijk allemaal niet. Wanneer mijn kind ziek is, of een nachtmerrie heeft, ben ik degene die eruit moet. Ook als dat twintig keer is. En ook als ik zelf ziek of moe ben. En in je eentje zorgen dat twee drukke kleuters op tijd aangekleed en gevoederd met de juiste spullen in hun rugzak op school komen, valt ook niet mee. Zeker niet als je daarna nog zelf op tijd op je werk moet zien te komen. En op tijd weer weg, want je moet ze tenslotte ook in je eentje weer van de naschoolse opvang halen. En weer eten geven. En aan je collega’s uitleggen waarom je pas om tien uur binnen komt en om half vijf alweer wegmoet.
En dan zijn er nog de dagen waarop de kinderen er niet zijn en ik ook geen dates heb. De dagen dat ik van negen tot zeven werk om de gemiste uren van de week ervoor in te halen en waarin ik thuis kom in een leeg huis, zonder gedekte tafel waar ik zo aan kan schuiven voor het avondeten. En zonder iemand die vraagt hoe mijn dag was.
Toch zou ik niet terugwillen naar hoe het was. Want niet alleen is mijn seksleven aanmerkelijk verbeterd, ook de band met mijn kinderen ging er heel erg op vooruit. Want wat was het makkelijk om het leeuwendeel van de opvoeding aan mijn man over te laten en wat kon ik heerlijk veel werken. Naast mijn loondienstbaan startte ik net in het theater en nooit hoefde ik oppas te regelen, want die oppas woonde immers bij mij in huis. Dat ik daardoor maar bar weinig meekreeg van mijn opgroeiende kinderen had ik eigenlijk niet eens zo door.
Nu kan ik er niet onderuit, en dat vind ik heerlijk. Natuurlijk baal ik als ik op zaterdag om half zes wakker gemaakt word door mijn zesjarige zoon, maar wat is het fijn dat ie daarna naast me kruipt en we knuffelen en praten over het leven. Dat kwam er eerder nooit van, omdat mijn man mij heel lief uit liet slapen en ik dat zelf ook wel lekker vond. En wat is het goed om ruzies en gedoetjes met mijn kinderen gewoon uit te spreken in plaats van tegen hun vader te zeggen: “Los jij dit maar op, ik trek het even niet.” Mijn kinderen en ik zijn closer dan ooit en dat is fantastisch.
Co-ouderschap maakt me gelukkiger dan ik had kunnen denken. Ik zou het bijna aan iedereen aanraden. Bijna dan he? Want met z’n allen een gelukkig gezin zijn, dat blijft natuurlijk ideaal. Maar als dat om wat voor reden dan ook niet lukt, zijn die onverwachte appjes als van Florian een prima alternatief.
